Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Οι «χίπηδες» στον ελληνικό κινηματογράφο της εποχής της δικτατορίας

Οι ταινίες που απέρριψαν και κακολόγησαν την ψυχεδελική νεολαία. 

 Το Καλοκαίρι της Αγάπης και το κίνημα της Ειρήνης και των Παιδιών των Λουλουδιών, συγκλόνισαν τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Όλα αυτά, όμως, διακωμωδήθηκαν με πολύ κακό τρόπο, από αρκετούς έλληνες σεναριογράφους και σκηνοθέτες.
Ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (οι περισσότερες, κωμωδίες) περνούσαν την άποψη, πως οι ειρηνόφιλοι και μακρυμάλληδες ροκ νέοι της εποχής, ήταν τεμπέληδες, απατεώνες και βρομιάρηδες.
Μερικά παραδείγματα:


Στην ταινία Ενας χίππυς με τσαρούχια (1970, σενάριο Ναπολέων Ελευθερίου - Γιώργος Παπακώστας,
σκηνοθεσία Γιώργος Παπακώστας), οι χίπις, παρουσιάζονται σαν εγκληματική συμμορία. Απαγάγουν την Έλεν, πλούσια κόρη βιομήχανου, για να την εκμεταλλεύονται.
Ο νεαρός ελληναράς Κίτσος (Τάσος Γιαννόπουλος), επονομαζόμενος και Greek Ορεσίβιος, κατεβαίνει με κουδούνα, σκόρδα και τσαρούχια από το χωριό,  και σώζει την καπέλα, από τα νύχια των αδίστακτων χίπηδων, αφού πρώτα τους δέρνει με την μαγκούρα. Η ελληνική (χουντική) αστυνομία, δρα άμεσα, και συλλαμβάνει την εγκληματική συμμορία. 

Διαβιάστε την συνέχεια ΕΔΩ



4 σχόλια:

  1. Από ανάρτηση Τρούσα στο μπλογκ του: «Την πιο σωστή εικόνα του ελληνικού χιπισμού την αποτυπώνει ο αείμνηστος Φραγκίσκος Μανέλλης στις ταινίες του. Αυτός ήταν ο χιπισμός στην Ελλάδα».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα... Όχι αγαπητέ, το «Ένας χίππυς με φιλότιμο» δεν αποτυπώνει την «σωστή εικόνα». Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όπως και οι άλλες ταινίες που αναφέρω στο άρθρο. Αυτός που μπορεί να τις πάρει στα σοβαρά, και να τις θεωρήσει πηγές πληροφόρησης, είναι μόνο ένας χουντικός.

      Διαγραφή
  2. Δείξτε ρε και λίγο σεβασμό στον μεγιστοάσχετο των Ελλήνων μουσικογράφων!
    Εδώ ισχυρίζεται ότι η ψυχεδέλεια δεν υπήρξε διεθνές φαινόμενο αλλά πατέντα των αγγλο-αμερικάνων:

    "Να σταματήσουν οι άσχετοι να χρησιμοποιούν για ψύλλου πήδημα και για τελείως ξεκάρφωτους λόγους τη λέξη «ψυχεδέλεια». Άμα δεν ξέρουν τι είναι «ψυχεδέλεια» δεν πειράζει. Όταν όμως τη χρησιμοποιούν σαν… αλατοπίπερο σε ό,τι να ’ναι, για να πουλήσουν μούρη σε πιο άσχετους από ’κείνους, τότε, ναι, πειράζει.
    Η ψυχεδελική μουσική (αν μιλάμε για μουσική) είναι οριοθετημένη γεωγραφικά, χρονικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ και αισθητικά, δημιουργήθηκε, δηλαδή, κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες και δεν ξαναδημιουργείται. Όπως δεν ξαναδημιουργείται το φουτουριστικό ή το σουρεαλιστικό κίνημα.
    Μουσική με τα αισθητικά χαρακτηριστικά της ψυχεδέλειας, του acid rock δηλαδή, μπορεί να γραφτεί οποτεδήποτε, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Το acid rock δεν υπήρξε εργαστηριακό είδος, όπως το progressive π.χ. Είχε πολύ ισχυρή κοινωνική βάση (στην Αμερική πρωτίστως και δευτερευόντως στην Αγγλία) στο δεύτερο μισό των sixties και αυτή (η βάση) ΔΕΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ. Ο δε όρος «ελληνική ψυχεδέλεια» είναι απλώς ΓΕΛΟΙΟΣ."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι γνωστές θεωρίες του Τρούσα, περί του ονόματος «ελληνική ψυχεδέλεια», είναι για γέλια. Όμως πέρα από το γελοίο, κρύβεται κάτι πολύ σκοτεινό στην βάση της σκέψης του.
      Το θέμα δεν είναι τόσο στο όνομα. Το θέμα, είναι ότι ο σκουπιδορύχος απαξιώνει συστηματικά, την νεανική και αυτόνομη κουλτούρα της εποχής. Απαξιώνει και την καλλιτεχνική έκφραση και το ήθος. Θεωρεί, το ροκ της εποχής, «μακρύ χέρι της δικτατορίας», και βασικά ιστορικά συγκροτήματα, σαχλές υποθέσεις. Παρουσιάζει τους έλληνες χίπηδες, άπλυτους και τρελάρες. Αυτά όλα, που ήταν τότε χουντικές θέσεις, διατυπώνονται σήμερα ξανά και επίμονα, από τον Φώντα Τρούσα.

      Διαγραφή